Dierendag

Studentenleven is geen hondenleven

Ik ken mijn man al sinds mijn studententijd. Zoals ik hem heb leren kennen, zo is hij nog steeds. Een trouwe hond, alleen nu dan wat ouder en wijzer sinds die dag dat ik hem ontmoette in 1992. Toen hij afgestudeerd was in 1995 en ik in Maastricht een baan had bij Medtronic, heeft hij ervoor gekozen om zijn postdoctoraal toch in het zuiden van het land te doen. Het was natuurlijk makkelijker geweest om dat aan de Erasmus Universiteit te doen. Vier dagen werken en één dag in de week in de collegebanken. In plaats daarvan begon in die tijd onze ‘weekendrelatie’. Op donderdag kwamen de carrièretijgers bij elkaar. Een drankje in café ’t Knijpke om dat te vieren; mijn vriend voelde zich weer het studentje, en ik keek uit naar de laatste dag van de werkweek. Een Amerikaans bedrijf neemt een casual friday altijd serieus; tussen de middag werd er vaak McDonalds gehaald bij de gloednieuwe vestiging van McDonalds (dat was nogal wat voor de vele expats in mijn team) in de Geuzelt en het weekend hing in de lucht. Als een spinnend katje kon ik op vrijdagavond op de bank kruipen met mijn vriendje uit Rotterdam die ik dan tot zondag om me heen had.

Gelaarsde kat

Na anderhalf jaar te hebben ‘ge-LAT’ heb ik uiteindelijk toch mijn zevenmijlslaarzen aangetrokken en ben ik uit Maastricht vertrokken om op stap te gaan naar Rotterdam. Daar ben ik jaren later nog weer eens met een kat vergeleken. Ik werkte toen bij BMW Nederland in Rijswijk en één van de Business Development Managers was in de ban van een NLP opleiding die hij aan het volgen was. Er zou voor alle BMW dealers in Nederland een coach traject komen. Nieuwsgierig als ik was, vroeg ik wat dat nou precies was, dat NLP. Neurolinguïstisch Programmeren. Hij begon te lachen en hij vroeg met welk dier ik mezelf zou vergelijken. Ik kon helemaal niets met de vraag; mezelf met een dier vergelijken? Hij begon te lachen en me plagerig te vergelijken met een dikke poes, die de hele dag de lekkerste zonnestralen meepikt tijdens lome dutjes op de vensterbank. Maar eigenlijk had en heeft hij wel gelijk. Ik kan, net als een poes, enorm van het moment genieten. Me oprollen en ontspannen bij mijn dierbaren, ben nieuwsgierig maar wel een beetje de kat-uit-de-boom kijkend als het gaat om nieuwe dingen en veranderingen. Op zoek naar de spanning van variatie spring ik daar dan wel weer ondernemend op af.

Wijze uil NLP

Dat NLP heb ik nooit nader uitgeplozen, iets wat ik misschien beter wel had kunnen doen. Ik kom er mee in aanraking door maar liefst twee opdrachten waar ik nu mee bezig ben. Avontuurlijk als ik ben, verdiep ik me nu in de wereld van NLP trainers en opleiders. Met welke dieren zal ik ze vergelijken? Ze zijn wijs, bijna alwetend, maar delen wel graag hun kennis. Ze zijn empathisch, weloverwogen en rustig. Terwijl ik dit schrijf zit ik met een vlinder aan tafel. Ze heeft mooie kleuren en houdt vooral van de zomer, want alleen dan kan ze leven, in het moment (net als ik!). Ze is mijn vaste ‘schrijfvriendin’ en ik houd ervan om met haar te fladderen. We praten over zoveel verschillende dingen. Haar zoon vergelijkt ze met een beer, hij is stoer en sterk maar ook lief. Dat klopt ook.

Door mijn opdrachten denk ik weer regelmatig aan die leerzame tijd die ik had bij BMW Nederland en ik begrijp nu ook waarom me gevraagd werd om mezelf met een dier te vergelijken. Heb jij dat wel eens gedaan? Moet je eens doen, geeft je leuke inzichten.

Prettige dierendag!